In de tweede kandidatuur ontstond een volgend project. Het is een soort remake van het 'Dortoir' uit de eerste kandidatuur. De basisidee blijft hetzelfde, alleen wordt de installatie beweeglijk en verplaatsbaar. In dit project wordt de nadruk ook meer gelegd op het alleen-zijn. Het is de bedoeling tot een soort meditatie te komen. Dit project moet de zelfexploratie bevorderen. De isolatie van elke externe invloed, behalve die van het werk zelf, is hier dus heel belangrijk. Ook wordt hier veel meer aandacht besteed aan het ritueel als hulpmiddel om tot concentratie te komen.
Het project bestaat uit een grote 'ton', een performance, een gele broek en vest, een bassin, handdoeken en een stoel. In de performance zien we het fysiek voorbereiden (wassen en aankleden) en het 'alleen zijn' in de ton voor onbepaalde duur. Na het ontkleden moeten de handen, het gezicht en de voeten goed met water gespoeld en daarna afgedroogd worden. De kledij moet zorgvuldig en met de nodige kennis van het kledingstuk aangetrokken worden. Dit kan men leren van een ander, de techniek van het knopen van de lintjes moet mondeling van mens op mens doorgegeven worden. Het wassen en het aantrekken van de kledij zie ik als fysieke bezigheden die de mentale inleving stimuleren, zodat de volledige concentratie kan bereikt worden. We moeten te alle tijden vermijden dat te veel gedachten en andere invloeden van buitenaf de zelfexploratie zouden verstoren. Het is dan ook ten strengste verboden lectuur, muziek of andere zaken in de ton binnen te brengen. Het ontkleden en wassen van handen, gezicht en voeten zal de zuivering fysiek maken. Om in de ton binnen te dringen is een inspanning noodzakelijk, de wil om de rand te overschrijden zal de prestatie volbrengen.
Het doel van het verblijf in de ton is dus zich op een soort rituele wijze aan de buitenwereld te onttrekken en door de vervaging van het tijd- en ruimtebesef dichter tot zichzelf te komen. Zelfexploratie zou tot een beter eigenbesef en dus een andere gemoedstoestand moeten leiden. De circulaire interne redeneringen die mede door het kleur geel ontstaan en de herhaling van tegenstellingen in de eigen gedachtewereld zouden tot herkenning van de ik figuur leiden. Dit met eenzaam dwalen en ontdekken als gevolg. In de ton is men koning in eigen rijk. Op de bovenstaande restricties en de verplichte eenzaamheid na is alles toegelaten. De ik-dimensie is uw rijk.
Bij dit project ontstond ook de idee dat deze ton reproduceerbaar zou kunnen zijn en op die manier, in grote oplagen geproduceerd, onder de bevolking zou kunnen verdeeld worden. De ton zou (zoals de auto) gemeengoed kunnen worden. Op die manier zou de meditatie en interne zelfexploratie tot een evenwichtiger bestaan kunnen bijdragen. Door op frequente basis een rustpauze, een moment van totale isolatie in het leven in te brengen, zou de samenleving gematigder en verdraagzamer kunnen worden.
Project 01 (2000)
