Buiten de school-context nam ik deel aan een kunstproject in het West-Vlaamse Wevelgem. In het kader van Anno'02, een overkoepelend cultuurproject dat als doel had de Guldensporenslag van 1302 op een hedendaagse manier te herdenken, organiseerde de fusiegemeente Wevelgem onder de naam 'Overbruggen' een wandel-fietsroute doorheen de verschillende deelgemeenten. Deze route trachtte de kruispunt-brugfunctie van de omgeving eens in de verf te zetten. Groot Wevelgem is namelijk uitgegroeid tot een soort groot, bewoond kruispunt. Binnen een straal van slechts enkele kilometers zijn een vliegveld, treinstation, verschillende snelwegen en secundaire wegen met de nodige bruggen en kruispunten, waaronder twee klaverblad-kruispunten, gesitueerd. Wevelgem is niet alleen een kruispunt van infrastructuur, maar ook een samenkomst van activiteiten geworden. Er zijn verschillende sport- en cultuurcentra, industrieterreinen, landbouw- en veeteeltbedrijven alsook woonwijken in hetzelfde, relatief kleine gebied te vinden. Rond dit bijzonder karakter van de gemeente werd dus een route uitgestippeld die je langsheen onder andere enkele interessante vergezichten leidde. Op deze route werden ook enkele locatiegebonden, artistieke installaties opgezet. Na het leegstaande zwembad gezien te hebben kon ik nog onmogelijk neen zeggen.
Het leegstaande vijfentwintigmeterbad deed me nadenken over de functie van een zwembad in het algemeen. Ik besloot de link te leggen naar de zee en het strand. Het zwembad is eigenlijk een soort reproductie van de zee of een ander natuurlijk bassin. Doordat het niet langer gebruikt werd en er dus ook geen water meer aanwezig was werd ik verleid het virtuele pad te kiezen. Dit was een experiment. Het was de eerste maal dat ik multimedia in een ruimtelijke installatie verwerkte.
Aan de hand van een interactieve multimedia-installatie heb ik geprobeerd zowel de fysieke als de functionele kloof tussen prototype en origineel te overbruggen. Dit project was een experiment waarin ik het zwembad op deels tastbare en deels virtuele wijze terug tot strand en zee heb omgebouwd.
Op de bodem van het bassin lagen verschillende strandhanddoeken willekeurig verspreid, het ruisen van de zee overspoelde de ruimte en centraal in het bad was een reddersstoel geplaatst. Op een van de binnenwanden van het bad was een projectie van een strand te zien. Wanneer hij de stoel besteeg kreeg de toeschouwer de mogelijkheid de projectie te bedienen. Er waren verschillende mogelijkheden om het virtuele strand te personaliseren: veel volk of geen volk, veel zon, weinig zon, een parasolletje. Je kon ook iets actiever deelnemen door een virtuele vlieger op te laten, een zeilboot voorbij te laten varen of door een spelletje met de strandbal te spelen. Tenslotte was er ook een draagbare radio te vinden waarop enkele zomer klassiekers te horen waren.
Daar dit project in de zomermaanden te bezichtigen was en de ruimte op wat kunstlicht na volledig verduisterd werd (ten behoeve van de projectie) kreeg de installatie een extra tintje. De bezoekers kwamen, meestal per fiets, in volle zon bij het gebouw aan en moesten vervolgens het donkere gat in om een strand te bezoeken… Bovendien steeg de temperatuur binnen dikwijls tot enkele graden boven de buitentemperatuur doordat de zon langs de buitenkant op de grote met zwart plastiek verduisterde ramen scheen.
Beach Project (2002)
